ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ

 Α. ΕΤΣΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕ

Πάνε σχεδόν τέσσερα χρόνια από τότε που ξεκίνησε. Στην αρχή κανείς σχεδόν δεν έδωσε σημασία, "θα περάσει" σκεφτήκαμε σχεδόν όλοι μας και συνεχίσαμε να κάνουμε ότι κάναμε μέχρι τότε. Μόνο κάποιοι γραφικοί διαμαρτυρήθηκαν και τους αγνοήσαμε. Όμως ήδη ζούσαμε μέσα της, είχαμε γίνει κτήμα της κι αυτή είχε γίνει κτήμα δικό μας. Μπήκε στο πετσί μας, αντάριασε τα σωθικά μας, ξέσκισε το συκώτι μας, κι όμως εμείς εκεί, παρόλο τον πόνο που νιώθαμε στην ουρήθρα μας δεν προσπαθήσαμε να την αποβάλλουμε, παρά σφίξαμε τα δόντια και συνεχίσαμε. Σα να μη συμβαίνει τίποτα, σα να μη συνέβη ποτέ. Δεν είχαμε καταλάβει, ίσως να μη θέλαμε να καταλάβουμε. Το σώμα, παρόλο που ήταν βαριά άρρωστο είχε ακόμα πολύ λίπος να κάψει, κι "εκείνοι" αυτό το γνώριζαν πολύ καλά.

Εχεις Γράμμα......ΜΑΛΑΚΑ Έλληνα

ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΝΕΑ... Το 2021 η Ελλάδα, σύμφωνα με τον πολυχρονεμένο πρωθυπουργό μας, θα έχει το χρέος που είχε το 2009, αν φυσικά δεν πέσουν πάλι έξω οι ηλίθιοι σωτήρες μας. Τσάμπα γαμιόμαστε δηλαδή. Δεν είναι πολύ όμορφο να γνωρίζεις ότι τη μία και μοναδική φορά που σου δόθηκε η ευκαιρεία να βαδίσεις στον πλανήτη Γη, να γνωρίζεις ότι θα την περάσεις φτωχός και αναξιοπρεπής? Χωρίς εργασία, χωρίς όνειρα? Μπορεί βέβαια και να μην σε νοιάζει γιατί ίσως να περιμένεις τη μετενσάρκωσή σου σε Αμερικάνο ή Άγγλο ή Γερμανό την επόμενη φορά, αλλά εγώ είμαι εδώ να σου πω τα νέα. Δεν πρόκειται να συμβεί!!!! Γιατί δεν υπάρχει ούτε μετενσάρκωση ούτε δευτέρα παρουσία. Θα ζήσεις φτωχός και θα πεθάνεις φτωχός. Κάπου ανάμεσα στα 65-85 αν είσαι τυχερός θα πεθάνεις και μετά θα σε φάνε τα σκουλήκια. Η παρουσία σου στη Γη, και λυπάμαι που σε αναστατώνω, θα είναι μία και μοναδική και θα την περάσεις έτσι. Με ψέμματα, με χρέη, με κουρέματα, με "θυσίες" για το καλό της πατρίδας, με πενιχρές συντάξεις και όλα τα συναφή. Προφανώς θα είσαι ευτυχισμένος με αυτή την εξέλιξη, γιατί επέλεξες τόσα χρόνια να ζήσεις φτωχός και να κάνεις κάποιους άλλους πλούσιους, τους οποίους ψήφιζες με οπαδικό πάθος και χωρίς κριτήρια. Στη συνέχεια όταν είδες που πάει το πράγμα δεν απαίτησες να μπούνε όλοι αυτή στην φυλακή και ευτυχισμένος μέσα στην απύθμενη ηλιθιότητά σου εμπιστεύτηκες πάλι τους ίδιους για να σε βγάλουν από την "κρίση" στην οποία οι ίδιοι σε έβαλαν. Σίγουρα, ό,τι θα πάρεις από εδώ και πέρα σου αξίζει και με το παραπάνω. Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι γύρω σου που δεν τους αξίζει όλο αυτό που θα βιώσουν. Απλά είχαν την ατυχία να γεννηθούν στην ίδια χώρα που γεννήθηκες κι εσύ. Μπορεί να μην ήταν υπόδουλα όντα όπως εσύ, αλλά εσύ, όντας η πλειοψηφία σε αυτή τη χώρα, αποφάσισες για όλους μας. Ακόμα και τώρα που ξεπουλήθηκε το παρόν και το μέλλον μας, δεν αντιδράς και το δέχεσαι παθητικά. Από εδώ και πέρα δεν είναι υπεύθυνοι οι πολιτικοί σου. Εσύ είσαι υπεύθυνος, γιατί ενώ τους κατάλαβες, (με μεγάλη καθυστέρηση βέβαια αλλά κάλιο αργά παρά ποτε) δεν έκανες τίποτα.... παρά άλλαξες κανάλι για να δεις το νέο ριάλιτι. Είσαι αναμφίβολα ΜΑΛΑΚΑΣ και το κέρδισες με την αξία σου. Κάτσε τώρα να σε πηδήξουν για το υπόλοιπο της ζωής σου.

Υ.Γ. Ας αλλάξουμε το όνομα της χώρας. Δεν είναι σωστό να την λέμε Ελλάδα. Ας την πούμε κάτι άλλο βρε αδερφέ. Οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν πιο περήφανοι από εμάς και σίγουρα δεν ήταν ΜΑΛΑΚΕΣ. Ας την πούμε Μαλακία, Μπανανία, Ωχαδερφέ, ή Πασοκοχώρα, Νεοδημοκρατοχώρα. Αν και "Χώρα των ηλιθιων" νομίζω μας ταιριάζει γάντι. Η Ελλάδα πάντως μας τελείωσε. R.I.P.

ΕΠΙ ΤΟΥ ΚΟΜΜΩΤΗΡΙΟΥ

Κι έφτασε η ώρα για το κούρεμα.........όχι το δικό μου, που λεφτά για κούρεμα άλλωστε. Εμείς στο σπίτι τωρα πια κουρεύουμε ο ένας τον άλλον. Τελοσπάντων, να πω κι εγώ τη γνώμη μου για το περιβόητο κούρεμα που θα μας συμβεί σε λίγες μέρες. Τα χρέη που θα μας βάλουν να κουρέψουμε δεν είναι αυτά που τους χρωστάμε αλλά αυτά που χρωστάει το ελληνικό κράτος στα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία και τις ελληνικές τράπεζες. Δηλαδή, πλήρωνες εσύ ΜΑΛΑΚΑ έλληνα μισθωτέ, εισφορές στο ασφαλιστικό σου ταμείο, τόσα χρόνια που εργάζεσαι, και το ασφαλιστικό σου ταμείο υποχρεωνόταν να αγοράζει ομόλογα από την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση. Και τώρα οι Γερμανοί και οι λοιποί δανειστές που εξαγόρασαν το κράτος μας δωρεάν, επειδή τα ζώα που μας κυβερνάνε χρωστάνε εν ονόματι μας σε όποιον μιλάει, φυσικά και θέλουν να σβήσουν τα χρέη του κράτους-εταιρείας τους προς τα ασφαλιστικά ταμεία των πολιτών του. Γιατί τώρα πια οι λοιπές δυνάμεις είναι οι διευθυντές της εταιρείας που λεγόταν κάποτε Ελλάδα. Μην απορήσεις λοιπόν ΜΑΛΑΚΑ έλληνα πολίτη γιατί η σύνταξη σου θα είναι 200 ευρώ ή και καθόλου. Να τους χαίρεσαι.

ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ?

Καταρχάς ξεκινώ με μία διαπίστωση. Κανείς σχεδόν δεν διαβάζει το ιστολόγιό μου πράγμα που κάνει και το έργο μου ευκολότερο. Έχει μια δόση ελευθερίας όσο να πεις αν δεν σε διαβάζει κανείς. Λοιπόν να ξεκινήσω από τα βασικά. Η ζωή είναι άδικη και συνήθως πουτάνα. Σε όλους τους τομείς. Έτσι απλά, είναι άδικη, πως το λένε βρε αδερφέ. ΑΔΙΚΗ. Είναι για το μόνο πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρος πλέον. Κάνεις καλό, είσαι κακός, κάνεις κακό είσαι καλός. Φαντάσου αδικία ας πούμε, να είσαι κλέφτης βουλευτής και να μην παίρνεις αυτό το οποίο κόπιασες για να το αποκτήσεις. Τη φυλακή!!! Δεν είναι άδικο αυτό? Δεν είναι άδικο να σου χαμογελάνε και να σε χαιρετάνε δουλικά ενώ είσαι κλέφτης? Δεν είναι άδικο Βάσω Παπανδρέου να βγαίνεις δήθεν κλαμμένη στα έδρανα της βουλής και να λες ότι ψηφίζεις με βαρδιά καρδιά για τελευταία φορά για να πάρουμε τη δόση (μεγάλο πρεζάκι κατάντησε η Ελλάδα) και μετά δεν έχεις ούτε την ευθυξία να παραιτηθείς?Δεν είναι άδικο που βλέπουμε το πανάθλιο θεατρικό σου και δεν σε πλακώνουμε στις μάπες? Γιατί αυτό σου αξίζει. Αλλά είπαμε, η ζωή είναι άδικη. Και θα καταλήξω και στο "ποιος φταίει". Νομίζω ότι φταίμε όλοι εμείς που δεν βρίσκουμε αυτά που μας ενώνουν και πάντα επικεντρονόμαστε σε αυτά που μας χωρίζουνν. Διχαστικά λειτουργούν οι άνθρωποι. Πάντα. Ακόμα και στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Αν δεν βρούμε την δύναμη να ενωθούμε ενάντια στο έναν και μοναδικό εχθρό δεν θα καταφέρουμε ποτέ τίποτα. Και θα είμαστε για πάντα πιόνια σε ένα παιχνίδι που δεν επιλέξαμε να παίξουμε. Δεν αλλάζει τίποτα με προσευχές, και δεν αλλάζει τίποτα μόνο με ξύλο. Μόνο με μαζικότητα, με πληθυσμιακή υπεροχή. Για φανταστείτε να μπορούσαμε να κατεβούμε 2.000.000 πολίτες μπροστά από τη βουλή, να κάτσουμε οκλαδόν για 2 μέρες, χωρίς να πάμε σπίτι, χωρίς να πάμε να μαγειρέψουμε, χωρίς να νυστάξουμε, χωρίς να βαρεθούμε, και να τραγουδάμε. Δύο μέρες. Δεν είναι δα και τόσο μεγάλη θυσία, δυο μέρες, όταν παίζεται η μία και μοναδική φορά που ήρθες στον κόσμο να ζήσεις να καταλήξει σε τραγωδία. Δυο μέρες 2.000.000 κόσμος στο Σύνταγμα να τραγουδάει. Είμαι σίγουρος ότι αν μας έβλεπε ο Γκάντι θα χαμογελούσε ευχαριστημένος.

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΥΡΜΗΓΚΙ

Κάποτε ήταν ένα μυρμήγκι που ζούσε σε μια μυρμηγκοφωλιά στο πλάι ενός επαρχιακού χωματόδρομου. Κάθε μέρα έπρεπε να περνάει στην απέναντι πλευρά του δρόμου μαζί με τα υπόλοιπα μυρμήγκια για να μαζεύει σπόρους από το παρακείμενο χωράφι. Τα μυρμήγκια κάθε μέρα από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου σχημάτιζαν μεγάλες αλυσίδες για να μπορέσουν να μεταφέρουν τους σπόρους στην αποθήκη της μυρμηγκοφωλιάς. Κάθε απόγευμα όμως γύριζαν λιγότερα μυρμήγκια στη μυρμηγκοφωλιά από όσα είχαν ξεκινήσει το πρωί. Όλο και κάποιο αυτοκίνητο θα είχε περάσει κατά τη διάρκεια της ημέρας και θα είχε σκοτώσει εκατοντάδες από αυτά. Παρόλα αυτά όμως, τα μυρμήγκια δεν άλλαξαν ποτέ το δρομολόγιό τους, έστω κι αν δεν θα ζούσαν τον επερχόμενο χειμώνα για να καταναλώσουν το φαγητό που αποθήκευαν. Το μυρμήγκι λοιπόν της ιστορίας μας ήταν δυστυχισμένο. Δεν ήταν δυστυχισμένο γιατί φοβόταν ότι θα πεθάνει κάθε μέρα που έβγαινε για να μαζέψει τροφή. Ήταν δυστυχισμένο γιατί δεν άντεχε άλλο να βλέπει τους φίλους του να πεθαίνουν. Το ίδιο, είχε περάσει κατά πολύ το προσδόκιμο ζωής, ήταν το πιο ηλικιωμένο μυρμήγκι της φωλιάς, καθώς όλοι οι φίλοι του είχαν σκοτωθεί από χρόνια. Κάθε πρωί έπαιρνε το παλτό του και διέσχιζε τον ίδιο δρόμο με μια κρυφή ελπίδα βαθιά φωλιασμένη στην ψυχή του….ότι όλο και κάποιο αυτοκίνητο θα το απάλλασσε από τη μιζέρια του και δεν θα ξαναγύριζε το βράδυ πίσω στη φωλιά.

ΤΟ ΛΑΘΟΣ

Το σημαντικότερο που πρέπει να κάνεις μετά από ένα λάθος είναι να σταματήσεις  τα λάθη που θα ακολουθήσουν μετά.

ΚΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΣ ΟΤΙ ΤΑ ΧΕΙΣ ΑΚΟΥΣΕΙ ΟΛΑ...

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ

Την Πέμπτη ψηφίζεται το χειρότερο νομοσχέδιο που έχει δει η χώρα. Ζητούνται τεσσερις άνθρωποι-βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που δεν θα λογαριάσουν το όποιο πολιτικό κόστος και θα το καταψηφίσουν. Τέσσερις άνθρωποι ρε γαμώτο δεν βρίσκονται ανάμεσα στους προδότες? Λοιπόν, προδότες, σας δίνεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ρίξετε την χειρότερη κυβέρνηση όλων των εποχών. Θα το κάνετε? Θα βάλετε πάνω από το προσωπικό σας συμφέρον, το συμφέρον του ελληνικού λαού ή θα σφυρίξετε κλέφτικα όπως πάντα? Είναι η τελευταία ευκαιρία που έχετε, για να καθαρίσετε τέσσερις από σας τη συνείδησή σας. Να μπορείτε να ξαναβγείτε στους δρόμους, στα σινεμά και στις ταβέρνες χωρίς να δοκιμάσετε το νέο στραγγιστό της Δέλτα. Αν δεν το κάνετε δεν θα αργήσει η ώρα που θα λογοδοτήσετε ενώπιον της ελληνικής δικαιοσύνης. Και αυτό θα είναι το λιγότερο μπροστά στην οργή του λαού που θα σας πάρει και θα σας σηκώσει. Την Πέμπτη θα είναι η τελευταία σας ευκαιρία. Μην την κλωτσήσετε κι αυτήν...

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

Προχτές το βράδυ βρέθηκα στον Πειραιά. Στην πραγματικότητα διέσχισα διάφορες περιοχές του Πειραιά με το αυτοκίνητο, δεν σταμάτησα κάπου. Είναι όμορφα να οδηγάς τη νύχτα σε μια περιοχή που δεν γνωρίζεις. Βέβαια, έχω εργαστεί σχεδόν τρία χρόνια στο Κερατσίνι και κάποτε καυχιόμουν ότι γνώριζα τον Πειραιά απέξω κι ανακατωτά. Παπάρια, τον Πειραιά δεν τον μαθαίνεις ποτέ. Κάθε νυχτερινή επίσκεψη στον Πειραιά είναι διαφορετική από τις προηγούμενες. Η νύχτα είναι η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή της ημέρας για να τον επισκεφτείς, ειδικά με το αυτοκίνητο. Γιατί απλούστατα, απουσιάζουν οι άνθρωποι. Το λιμάνι με τα κτήριά του είναι σκοτεινό και σχεδόν άδειο μετά τα μεσάνυχτα. Ελάχιστες σκιές θα δεις να περπατούν στον χώρο του λιμανιού. Πριν φτάσω στο λιμάνι έριξα μια ματιά στο κτήριο του ΟΛΠ. Μέσα στην νύχτα μπορείς να πεις ότι μοιάζει με εγκατελειμένο καράβι που έχει προσαράξει στα αβαθή του λιμανιού καθώς τo φεγγαρόφως διαγράφει μόνο το περίγραμμά του στον ορίζοντα. Τα κτήρια του παραλιακού δρόμου, καταστήματα και γραφεία εταιρειών ερμητικά κλειστά. Κανείς δεν μένει στο λιμάνι τη νύχτα, σπάνια θα δεις κάποιον περαστικό να κάνει τη βραδινή του βόλτα στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Ακόμα και στο Πασαλιμάνι, στην ακτή μουτσοπούλου και συνεχίζοντας στην ακτή θεμιστοκλέους για να βρεθώ στο λιμάνι δεν συνάντησα περαστικούς. Μόνο σκόρπια άστεγα ζευγαράκια ευεργετημένα από τα διάσπαρτα παγκάκια που έχει τοποθετήσει ο δήμος κατά μήκος της ακτής θεμιστοκλέους και μέχρι τη σχολή του λιμενικού. Το ίδιο είμαι κι εγώ. Το ένα μισό από ένα άστεγο ζευγαράκι. Σε αντίθεση όμως με τα χιλιάδες άστεγα ζευγαράκια νέων σε όλη τη χώρα, εγώ είμαι προνομιούχος. Έχω αυτοκίνητο, μπορώ να πάρω το άλλο μισό και να γίνουμε για λίγη ώρα ένα καθώς οδηγώ στο νυχτερινό Πειραιά. Είναι πολύ σκληρή τούτη η χώρα απέναντι στους νέους της. Τόσο σκληρή που θαρρείς ότι δεν τους επιτρέπει να μεγαλώσουν. Κοντεύεις τριάντα ας πούμε και δεν έχει αλλάξει τίποτα από τότε που ήσουν είκοσι. Συνεχίζεις και σκέφτεσαι το μέλλον σου το οποίο κανονικά θα έπρεπε να ήταν το παρόν σου. Μένεις ακόμα με τους γονείς σου και νιώθεις παιδί. Πως να νιώσεις άντρας αν μένεις ακόμα με τους γονείς σου? Αν δεν στηθείς στη ΔΕΗ κάθε δυο μήνες να πληρώσεις έναν λογαριασμό? Αν δεν εργάζεσαι. Είναι φοβερό πράγμα η ανεργία. Γι αυτό μου αρέσει ο Πειραιάς. Σου λέει πάντα την αλήθεια. Δεν κρύβεται πίσω από αναπαλαιώσεις κτηρίων και τεχνητά φτιασιδώματα. Βλέπεις παντού ολόγυρά σου τα σημάδια ενός έντονου αναπτυξιακού παρελθόντος που τώρα πια έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Προχωρόντας μετά το λιμάνι, και παίρνοντας τον περιφερειακό της Δραπετσώνας το αστικό τοπίο που υποτυπωδώς υπήρχε αφήνει τη θέση του σε ένα αυστηρά βιομηχανικό. Παντού γύρω υπάρχουν διάσπαρτες βαριές βιομηχανικες μονάδες, δυιλιστήρια, αποθήκες και προβλήτες. Μέσα σε όλα, εμφανίζεται και διαταράζει την ομοιογένεια του τοπίου και η νέα προβλήτα του λιμανιού με το εντυπωσιακό κτήριο με τον πύργο ελέγχου, που παραπέμπει σε μοντέρνο αεροδρόμιο, απομεινάρι της χρυσής περιόδου των Ολυμπιακών αγώνων. Παρόλο που είναι αργά το βράδυ και δεν κυκλοφορεί ψυχή στους δρόμους, εκτός από κάποια αδέσποτα που ταράζουν τα σκουπίδια, νιώθεις την ζωντάνια της περιοχής, ακούς στα αυτιά σου τις φωνές των εργατών, θαρρείς ακόμα και πως βλέπεις τις νταλίκες να φορτώνουν τα κοντέινερ, είναι απίστευτη η ενέργεια που βγάζει αυτό το τοπίο. Είναι τόσο επιβλητικό το θέαμα γύρω σου που την πρώτη φορά που το αντίκρυσα με έκανε να συνειδητοποιήσω ένα πράγμα. Οι πόλεις δεν είναι το φυσικό τοπίο που θα έπρεπε να περιβάλλει τις ζωές των ανθρώπων. Οι ζωές μας πρέπει να διαδραματίζονται όσο το δυνατόν περισσότερο σε φυσικά τοπία, γιατί έχουμε την τάση να αφομοιώνουμε το τοπίο και να το κάνουμε κτήμα μας, κομμάτι της ψυχής μας. Δεν ξέρω ποια ψυχή είναι καλύτερη (αδόκιμος ο όρος), αυτή που αφομοιώνει ένα φουγάρο ή αυτή που αφομοιώνει ένα δάσος από καστανιές, είμαι σίγουρος όμως πως αυτές οι δύο ψυχές θα είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους.

ΠΕΡΙ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ

Το μεγαλύτερο προσόν που μπορεί να έχει κάποιος σε ένα διάλογο, δεν είναι να σου πει κάτι σπουδαίο, αλλά να σε πείσει ότι αυτό που σου λέεί είναι σπουδαίο.

ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΟΙ ΟΧΤΡΟΙ....ΚΑΙ ΜΑΣ ΖΗΤΟΥΝ ΤΑ ΡΕΣΤΑ

Παλιότερα οι "οχτροί" έμπαιναν στις πόλεις με τανκς (συγνώμη κύριε λοχία-τεθωρακισμένα ήθελα να πω-το σχόλιο είναι αυστηρά για όσους υπηρέτησαν την στρατιωτική τους θητεία ως μαυροσκούφηδες -αυτοί θα με καταλάβουν). Με τανκς λοιπόν έμπαιναν οι οχτροί, όπως παλιότερα έμπαιναν με άλογα, σπαθιά, δόρια, σφεντόνες και ότι άλλο φαντάστηκε ο άρρωστος νους της ανθρωπότητας διαχρονικά. Τούτο συνέβαινε πάντα για έναν και μόνο λόγο. Ναι σωστά το φανταστήκατε, ο λόγος είναι το χρήμα. Όσοι από εσάς χρειάστηκε να διαβάσετε την απάντηση για να το βρείτε κάντε μας τη χάρη και μην πάτε να ψηφίσετε στις επόμενες εκλογές. Για το χρήμα λοιπόν γίνονταν πάντα οι πόλεμοι και για το χρήμα χύθηκε τόσο αίμα ανθρώπων. Οικονομικά ήταν τα κίνητρα του Α' παγκοσμίου πολέμου, του Β' παγκοσμίου πολέμου ως και του Τρωικού πολέμου. Ακόμα και ο Μέγας Αλέξανδρος, που ονομάστηκε Μέγας επειδή έσφαξε χιλιάδες, δεν κουβαλήθηκε στου διαόλου τ' ανάθεμα (που λέει και μια ψυχή) για χαβαλέ ούτε φυσικά για να εξαπλώσει τον ελληνικό πολιτισμό σαν τραχανά στα βάθη της Ασίας. Για χρυσό πήγε, για λάφυρα, για δούλους, για δόξα ενδεχομένως, πάντως όχι για την ψυχή της μάνας του της Ολυμπιάδας. Ούτε οι Γερμανοί φυσικά αιματοκύλησαν δύο ημισφαίρια γιατί πίστευαν ότι αυτοί ήταν η άρεια φυλή και όλοι οι υπόλοιποι κατώτερα όντα. Έψαχναν στα εδάφη των άλλων λαών αυτά που στερούνταν τα δικά τους. Κι αν όλα αυτά μοιάζουν πολύ μακρινά και ξεχασμένα στη λήθη της ιστορίας, δυστυχώς αυτή η πουτάνα η ιστορία έχει αυτή την εκνευριστική ιδιότητα να επαναλαμβάνεται άλλες φορες ως τραγωδία και άλλες φορές ως φάρσα, όπως είπε κάποτε κι ο Καρλ Μαρξ. Εν έτει 2010 βιώσαμε ένα τέτοιο παράδειγμα, με την χρεοκοπία μας πρωτίστως και την εθνική προδοσία του ίδιου μας του κοινοβουλίου δευτερευόντως. "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν" ο Τρικούπης, "Το χρηματιστήριο είναι ο καθρέφτης της οικονομίας μας" ο Σημίτης, "Επανίδρυση του κράτους" ο Καραμανλής, "Λεφτά υπάρχουν" ο Γιωργάκης την ώρα που υπέγραφε την άνευ όρων παράδοση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας. Αφού λοιπόν έπεσαν οι υπογραφές η χώρα άνοιξε τις πόρτες της στους "οχτρούς" χωρίς να πέσει ούτε μία "τουφεκιά". Βιώνουμε έναν οικονομικό πόλεμο, τις πρώτες μάχες του οποίου έχουμε ήδη χάσει. Βέβαια δεν τις δώσαμε ποτέ, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Είναι θέμα συνείδησης, της δικής μας συνείδησης πρώτα πρώτα. Αν είσαι άνθρωπος ασυνείδητος θα λειτουργείς πάντα στην τύχη. Τυχαία θα ζεις, τυχαία θα ονειρεύεσαι, τυχαία θα ξυπνάς και θα κοιμάσαι. Έτσι τυχαία "ξύπνησαν" και κάποιοι πολίτες αυτής της χώρας και βγήκαν στους δρόμους το καλοκαίρι που πέρασε και το ίδιο τυχαία "κοιμήθηκαν" ξανά. Κατά τύχη όμως δεν κερδίζεται τίποτα, πόσο μάλλον τα δικαιώματα για εργασία, παιδεία, ανθρωπιά και αξιοπρέπεια. Μια αξιοπρέπεια που μας την έχουν στερήσει εδώ και χρόνια, απλά τώρα το καταλάβαμε. Θα το λέω μέχρι να το ακούσει κι ο τελευταίος, οι χώρες δεν είναι εταιρείες και οι λαοί δεν είναι εμπορεύματα. Κι αν ακόμα μπορούσαμε να φερθούμε στις χώρες σαν να είναι εταιρείες, όταν μία χώρα-εταιρεία χρεοκοπεί κάποιος ευθύνεται. Δεν είναι δυνατόν μία χώρα να χρεοκοπεί κατά τύχη. Όποιος δεν το καταλαβαίνει ας σταματήσει να διαβάζει αυτές τις γραμμές κι ας πάει να διαβάσει το μικρό μου πόνυ. Οι άνθρωποι δεν οργανώθηκαν σε κοινωνίες για να περνούν χειρότερα και να πεινάνε, αλλά για να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή. Όταν το μεγαλύτερο ποσοστό του παγκόσμιου χρήματος είναι μαζεμένο στα χέρια 100 ανθρώπων κάτι δεν κάνουμε σωστά. Αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός από εμάς και όλων μας μαζί είναι να βγούμε έξω και να σαρώσουμε τα πάντα, να διεκδικήσουμε το δικαίωμα μας να ζήσουμε ελεύθεροι και αξιοπρεπώς. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να πληρώσουμε τον λογαριασμό μιας πίτας από την οποία δεν έχουμε καν δοκιμάσει. Δηλαδή για να το κάνω πιο λιανά φανταστείτε το εξής: Ας υποθέσουμε ότι είσαστε σε μία ταβέρνα αλλά επειδή δεν έχετε πολλά χρήματα μαζί σας γιατί δεν σας περισσεύουν, έχετε παραγγείλει μία μερίδα χόρτα (βλήτα συγκεκριμένα) και προσπαθείτε να ξεγελάσετε την πείνα σας με τη συνοδία μιας φέτας ψωμί. Την ίδια ώρα, στο διπλανό τραπέζι κάθεται ένας χοντρός τύπος με την παρέα του οι οποίοι δείχνουν όλοι τους καλοζωισμένοι και φραγκάτοι, και αρχίζουν να παραγγέλνουν τα πιο ακριβά πιάτα και τα ακριβότερα κρασιά την ίδια ώρα που εσύ ακριβώς δίπλα, δροσίζεις το λαρύγγι σου με απλό νεράκι της βρύσης. Αφού περιδρομιάσουν λοιπόν κάνουν νόημα στον σερβιτόρο να τους φέρει το λογαριασμό. Εσύ κοιτάς με την άκρη του ματιού σου, με απορία για το που βρήκαν τόσα χρήματα για να φάνε τόσο πολύ και τόσο καλά, τον χοντρό τύπο ο οποίος με την σειρά του κοιταει με απάθεια τον λογαριασμό που του έφερε ο σερβιτόρος. Και τότε συμβαίνει κάτι εντελώς απροσδόκητο. Ο χοντρός γυρίζει προς το μέρος σου, σε κοιτάει ίσια στα μάτια, και σου λέει με ένα σαρκαστικό χαμόγελο. "Εσύ πρέπει να πληρώσεις....ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ".....

Ελπίζω εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές να μην ταυτίστηκες με τον τύπο της ταβέρνας που έτρωγε χόρτα, και να μη νευρίασες. Γιατί αν νευρίασες, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο έχεις βάλει το χέρι στην τσέπη σου και πληρώνεις τον λογαριασμό του χοντρού τυπάκου.

ΠΕΘΑΝΕ Ο STEVE JOBS? - ΣΤΑ @@@@@@ MOY

Και ξυπνάς ένα πρωί κι εκεί που περιμένεις να ακούσεις για ένα νέο χαράτσι, μια φοροεπιδρομή κάτι βρε αδερφέ, τα έχεις συνηθίσει πλεόν όλα αυτά όταν πινεις το πρωινό σου καφεδάκι, ανοίγεις τον υπολογιστή σου να διαβάσεις τα νέα επαχθή μέτρα της ημέρας και τελικά μαθαίνεις ότι πέθανε κάποιος Steve Jobs. Αν δεν τον ήξερες τον τύπο πιθανόν και να νόμισες ότι είναι κάποιο μεγαλοστέλεχος της τρόικας ή κάποιο μέλος του Eurogroup. Αν πάλι είσαι λίγο σχετικός με την πληροφορική, θα ήξερες ότι τελοσπάντων ήταν ο ιδρυτής της εταιρείας ειδών πληροφορικής Apple, αλλά όπως και να χει καρκίνο είχε ο άνθρωπος, μισός είχε μείνει από την ασθένεια, οπότε σιγά την είδηση, rest in peace και τα σχετικά. Αν πάλι δεν ήσουν σχετικός με την πληροφορική μπορεί να ήσουν ένα από εκείνα τα χαζοχαρούμενα που κυκλοφορούν με ότι μαλακία βγάλει η apple για να τους πάρει τα λεφτά, i-pod, i-phone, i-pad, i-mac, i-book....i-sixtir. Αη σιχτίρ Steve Jobs, που βάλθηκαν να μας πείσουν ότι έκανες τον κόσμο μας καλύτερο. Είσαι ένας νεκρός καταναλωτικός ήρωας του καταναλωτικού τούτου κόσμου. Την τσέπη σου έκανες καλύτερη. Ηταν λέει οραματιστής. Για όνομα του Θεού, του Αλλάχ και της Θεάς Κάλι με τα δεν ξέρω κι εγώ πόσα χέρια. Οραματιστής ήταν ο Γκάντι. Τι σκατά έχετε πλέον στο κεφάλι σας? Και καλά τα έχετε εκεί μέσα, φυλάξτε τα. Πρέπει σώνει και καλά να γεμίσετε και το δικό μας κεφάλι? Δεν ξέρω τι έχει πάθει ο κόσμος και ψάχνει να αποθεώνει τους νεκρούς ήρωές του, αλλά εγώ προσωπικά το βρίσκω πολύ μακάβριο. Δεν ξέρω τι οραματίστηκε ο Steve Jobs αλλά πιστεύω ότι το όραμά του είχε πράσινο χρώμα, χάρτινη υφή και σήμα το $. Και από αυτή τη σκοπιά μια χαρά τα κατάφερε. Αλλά δεν θα κάτσω και να τον αποθεώσω επειδή το δικό του αμερικάνικο όνειρο ήταν επιτυχημένο. Δεν φταίει ο άνθρωπος βέβαια που μετά θάνατον η καταναλωτική βιομηχανία και τα καταναλωτικά χαϊβάνια τον έχουν μετατρέψει σε τοτέμ του καταναλωτισμού. Αυτά είναι σημάδια άγριων καιρών. Το πραγματικό όραμα έχει χαθεί και έχει δώσει τη θέση του στο εφήμερο, στο πρόσκαιρο. Τα βλέπουμε και στη χώρα μας καθημερινά. Όταν ακόμα και για να μαζευτούμε στο Σύνταγμα και να διαμαρτυρηθούμε, χρειαζόμαστε κάποιον να μας το αναρτήσει στο facebook, ή έστω να μας στείλει ένα email, τότε για να έχουμε ίντερνετ παντού, μάλλον το χρειαζόμαστε το νέο i-phone, αλλιώς η επόμενη επανάσταση μπορεί να ξεκινήσει χωρίς εμάς.

ΓΙΑ ΜΕΝΑ-ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ΕΓΩΙΣΤΙΚΑ

Καταρχάς καλησπέρα, θα έλεγα καλημέρα αλλά είνα μεσημεράκι οπότε ξεκινάω με καλησπέρα. Αυτή η καλησπέρα απευθύνεται πρώτα σε μένα και ύστερα σε όλους εσάς. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχετε. Και μεταξύ μας δεν θέλω να υπάρξετε. Θα μου πείτε (εσείς που δεν υπάρχετε), και για ποιον λόγο άνοιξες blog ρε μεγάλε; Αν θες να μην υπάρχουμε να πας σε ένα βιβλιοπωλείο και να αγοράσεις ένα ημερολόγιο. Και είναι πολύ σωστό αυτό το επιχείρημα, τόσο σωστό που δεν έχω κάτι να απαντήσω. Προειδοποιητικά αναφέρω ότι δεν έχω κανενός είδους πείρα και δεν γράφω ούτε όμορφα ούτε περισπούδαστα, οπότε όποιοι από εσάς βρεθείτε έστω και καταλάθως στις σελίδες μου, κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και πηγαίνετε πουθενά αλλού μιας και εδώ δεν θα ακούσετε ποτέ ούτε κάτι τόσο σοβαρό που να σας κάνει να σκεφτείτε ούτε κάτι τόσο αστείο που να σας κάνει να γελάσετε. Είμαι ο ορισμός της μετριότητας. Μέτριος μαθητής, μέτριος φοιτητής, μέτριος εργαζόμενος, μέτριος εραστής, μέτριος ακόμα και ως προς το ύψος μου τώρα που το σκέφτομαι. Γενικά είμαι μια μετριότητα που στην περίπτωση μου δεν είναι καν χρυσή, πιο πολύ για ασημένια θα την χαρακτήριζα. Τον καφέ μου πάντως τον πίνω σκέτο, τι σας νοιάζει εσάς θα με ρωτήσετε, τίποτα θα σας πω εγώ. Τελοσπάντων αυτός είμαι, και θα μου κρατάω συντροφιά όποτε το θελήσω μέσα από τούτο εδώ το ιστολόγιο.  Αν κάποιοι από εσάς έχετε κάποια διαστροφή στο κεφάλι σας και ξαναμπείτε να με διαβάσετε, τι να σας πω, πρόβλημά σας. Αν και γρήγορα θα καταλάβετε ότι στερούμαι ταλέντου, κριτικού πνεύματος, πάθους και διαύγειας μυαλού. Σας ευχαριστώ και σας ζητώ συγνώμη για το παρόν έκτρωμα που μάλλον θα αποτελέσει ένα είδος προσωπικού ημερολογίου και τίποτε παραπάνω.