ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ?

Καταρχάς ξεκινώ με μία διαπίστωση. Κανείς σχεδόν δεν διαβάζει το ιστολόγιό μου πράγμα που κάνει και το έργο μου ευκολότερο. Έχει μια δόση ελευθερίας όσο να πεις αν δεν σε διαβάζει κανείς. Λοιπόν να ξεκινήσω από τα βασικά. Η ζωή είναι άδικη και συνήθως πουτάνα. Σε όλους τους τομείς. Έτσι απλά, είναι άδικη, πως το λένε βρε αδερφέ. ΑΔΙΚΗ. Είναι για το μόνο πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρος πλέον. Κάνεις καλό, είσαι κακός, κάνεις κακό είσαι καλός. Φαντάσου αδικία ας πούμε, να είσαι κλέφτης βουλευτής και να μην παίρνεις αυτό το οποίο κόπιασες για να το αποκτήσεις. Τη φυλακή!!! Δεν είναι άδικο αυτό? Δεν είναι άδικο να σου χαμογελάνε και να σε χαιρετάνε δουλικά ενώ είσαι κλέφτης? Δεν είναι άδικο Βάσω Παπανδρέου να βγαίνεις δήθεν κλαμμένη στα έδρανα της βουλής και να λες ότι ψηφίζεις με βαρδιά καρδιά για τελευταία φορά για να πάρουμε τη δόση (μεγάλο πρεζάκι κατάντησε η Ελλάδα) και μετά δεν έχεις ούτε την ευθυξία να παραιτηθείς?Δεν είναι άδικο που βλέπουμε το πανάθλιο θεατρικό σου και δεν σε πλακώνουμε στις μάπες? Γιατί αυτό σου αξίζει. Αλλά είπαμε, η ζωή είναι άδικη. Και θα καταλήξω και στο "ποιος φταίει". Νομίζω ότι φταίμε όλοι εμείς που δεν βρίσκουμε αυτά που μας ενώνουν και πάντα επικεντρονόμαστε σε αυτά που μας χωρίζουνν. Διχαστικά λειτουργούν οι άνθρωποι. Πάντα. Ακόμα και στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Αν δεν βρούμε την δύναμη να ενωθούμε ενάντια στο έναν και μοναδικό εχθρό δεν θα καταφέρουμε ποτέ τίποτα. Και θα είμαστε για πάντα πιόνια σε ένα παιχνίδι που δεν επιλέξαμε να παίξουμε. Δεν αλλάζει τίποτα με προσευχές, και δεν αλλάζει τίποτα μόνο με ξύλο. Μόνο με μαζικότητα, με πληθυσμιακή υπεροχή. Για φανταστείτε να μπορούσαμε να κατεβούμε 2.000.000 πολίτες μπροστά από τη βουλή, να κάτσουμε οκλαδόν για 2 μέρες, χωρίς να πάμε σπίτι, χωρίς να πάμε να μαγειρέψουμε, χωρίς να νυστάξουμε, χωρίς να βαρεθούμε, και να τραγουδάμε. Δύο μέρες. Δεν είναι δα και τόσο μεγάλη θυσία, δυο μέρες, όταν παίζεται η μία και μοναδική φορά που ήρθες στον κόσμο να ζήσεις να καταλήξει σε τραγωδία. Δυο μέρες 2.000.000 κόσμος στο Σύνταγμα να τραγουδάει. Είμαι σίγουρος ότι αν μας έβλεπε ο Γκάντι θα χαμογελούσε ευχαριστημένος.