ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΥΡΜΗΓΚΙ

Κάποτε ήταν ένα μυρμήγκι που ζούσε σε μια μυρμηγκοφωλιά στο πλάι ενός επαρχιακού χωματόδρομου. Κάθε μέρα έπρεπε να περνάει στην απέναντι πλευρά του δρόμου μαζί με τα υπόλοιπα μυρμήγκια για να μαζεύει σπόρους από το παρακείμενο χωράφι. Τα μυρμήγκια κάθε μέρα από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου σχημάτιζαν μεγάλες αλυσίδες για να μπορέσουν να μεταφέρουν τους σπόρους στην αποθήκη της μυρμηγκοφωλιάς. Κάθε απόγευμα όμως γύριζαν λιγότερα μυρμήγκια στη μυρμηγκοφωλιά από όσα είχαν ξεκινήσει το πρωί. Όλο και κάποιο αυτοκίνητο θα είχε περάσει κατά τη διάρκεια της ημέρας και θα είχε σκοτώσει εκατοντάδες από αυτά. Παρόλα αυτά όμως, τα μυρμήγκια δεν άλλαξαν ποτέ το δρομολόγιό τους, έστω κι αν δεν θα ζούσαν τον επερχόμενο χειμώνα για να καταναλώσουν το φαγητό που αποθήκευαν. Το μυρμήγκι λοιπόν της ιστορίας μας ήταν δυστυχισμένο. Δεν ήταν δυστυχισμένο γιατί φοβόταν ότι θα πεθάνει κάθε μέρα που έβγαινε για να μαζέψει τροφή. Ήταν δυστυχισμένο γιατί δεν άντεχε άλλο να βλέπει τους φίλους του να πεθαίνουν. Το ίδιο, είχε περάσει κατά πολύ το προσδόκιμο ζωής, ήταν το πιο ηλικιωμένο μυρμήγκι της φωλιάς, καθώς όλοι οι φίλοι του είχαν σκοτωθεί από χρόνια. Κάθε πρωί έπαιρνε το παλτό του και διέσχιζε τον ίδιο δρόμο με μια κρυφή ελπίδα βαθιά φωλιασμένη στην ψυχή του….ότι όλο και κάποιο αυτοκίνητο θα το απάλλασσε από τη μιζέρια του και δεν θα ξαναγύριζε το βράδυ πίσω στη φωλιά.