ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

Προχτές το βράδυ βρέθηκα στον Πειραιά. Στην πραγματικότητα διέσχισα διάφορες περιοχές του Πειραιά με το αυτοκίνητο, δεν σταμάτησα κάπου. Είναι όμορφα να οδηγάς τη νύχτα σε μια περιοχή που δεν γνωρίζεις. Βέβαια, έχω εργαστεί σχεδόν τρία χρόνια στο Κερατσίνι και κάποτε καυχιόμουν ότι γνώριζα τον Πειραιά απέξω κι ανακατωτά. Παπάρια, τον Πειραιά δεν τον μαθαίνεις ποτέ. Κάθε νυχτερινή επίσκεψη στον Πειραιά είναι διαφορετική από τις προηγούμενες. Η νύχτα είναι η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή της ημέρας για να τον επισκεφτείς, ειδικά με το αυτοκίνητο. Γιατί απλούστατα, απουσιάζουν οι άνθρωποι. Το λιμάνι με τα κτήριά του είναι σκοτεινό και σχεδόν άδειο μετά τα μεσάνυχτα. Ελάχιστες σκιές θα δεις να περπατούν στον χώρο του λιμανιού. Πριν φτάσω στο λιμάνι έριξα μια ματιά στο κτήριο του ΟΛΠ. Μέσα στην νύχτα μπορείς να πεις ότι μοιάζει με εγκατελειμένο καράβι που έχει προσαράξει στα αβαθή του λιμανιού καθώς τo φεγγαρόφως διαγράφει μόνο το περίγραμμά του στον ορίζοντα. Τα κτήρια του παραλιακού δρόμου, καταστήματα και γραφεία εταιρειών ερμητικά κλειστά. Κανείς δεν μένει στο λιμάνι τη νύχτα, σπάνια θα δεις κάποιον περαστικό να κάνει τη βραδινή του βόλτα στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Ακόμα και στο Πασαλιμάνι, στην ακτή μουτσοπούλου και συνεχίζοντας στην ακτή θεμιστοκλέους για να βρεθώ στο λιμάνι δεν συνάντησα περαστικούς. Μόνο σκόρπια άστεγα ζευγαράκια ευεργετημένα από τα διάσπαρτα παγκάκια που έχει τοποθετήσει ο δήμος κατά μήκος της ακτής θεμιστοκλέους και μέχρι τη σχολή του λιμενικού. Το ίδιο είμαι κι εγώ. Το ένα μισό από ένα άστεγο ζευγαράκι. Σε αντίθεση όμως με τα χιλιάδες άστεγα ζευγαράκια νέων σε όλη τη χώρα, εγώ είμαι προνομιούχος. Έχω αυτοκίνητο, μπορώ να πάρω το άλλο μισό και να γίνουμε για λίγη ώρα ένα καθώς οδηγώ στο νυχτερινό Πειραιά. Είναι πολύ σκληρή τούτη η χώρα απέναντι στους νέους της. Τόσο σκληρή που θαρρείς ότι δεν τους επιτρέπει να μεγαλώσουν. Κοντεύεις τριάντα ας πούμε και δεν έχει αλλάξει τίποτα από τότε που ήσουν είκοσι. Συνεχίζεις και σκέφτεσαι το μέλλον σου το οποίο κανονικά θα έπρεπε να ήταν το παρόν σου. Μένεις ακόμα με τους γονείς σου και νιώθεις παιδί. Πως να νιώσεις άντρας αν μένεις ακόμα με τους γονείς σου? Αν δεν στηθείς στη ΔΕΗ κάθε δυο μήνες να πληρώσεις έναν λογαριασμό? Αν δεν εργάζεσαι. Είναι φοβερό πράγμα η ανεργία. Γι αυτό μου αρέσει ο Πειραιάς. Σου λέει πάντα την αλήθεια. Δεν κρύβεται πίσω από αναπαλαιώσεις κτηρίων και τεχνητά φτιασιδώματα. Βλέπεις παντού ολόγυρά σου τα σημάδια ενός έντονου αναπτυξιακού παρελθόντος που τώρα πια έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Προχωρόντας μετά το λιμάνι, και παίρνοντας τον περιφερειακό της Δραπετσώνας το αστικό τοπίο που υποτυπωδώς υπήρχε αφήνει τη θέση του σε ένα αυστηρά βιομηχανικό. Παντού γύρω υπάρχουν διάσπαρτες βαριές βιομηχανικες μονάδες, δυιλιστήρια, αποθήκες και προβλήτες. Μέσα σε όλα, εμφανίζεται και διαταράζει την ομοιογένεια του τοπίου και η νέα προβλήτα του λιμανιού με το εντυπωσιακό κτήριο με τον πύργο ελέγχου, που παραπέμπει σε μοντέρνο αεροδρόμιο, απομεινάρι της χρυσής περιόδου των Ολυμπιακών αγώνων. Παρόλο που είναι αργά το βράδυ και δεν κυκλοφορεί ψυχή στους δρόμους, εκτός από κάποια αδέσποτα που ταράζουν τα σκουπίδια, νιώθεις την ζωντάνια της περιοχής, ακούς στα αυτιά σου τις φωνές των εργατών, θαρρείς ακόμα και πως βλέπεις τις νταλίκες να φορτώνουν τα κοντέινερ, είναι απίστευτη η ενέργεια που βγάζει αυτό το τοπίο. Είναι τόσο επιβλητικό το θέαμα γύρω σου που την πρώτη φορά που το αντίκρυσα με έκανε να συνειδητοποιήσω ένα πράγμα. Οι πόλεις δεν είναι το φυσικό τοπίο που θα έπρεπε να περιβάλλει τις ζωές των ανθρώπων. Οι ζωές μας πρέπει να διαδραματίζονται όσο το δυνατόν περισσότερο σε φυσικά τοπία, γιατί έχουμε την τάση να αφομοιώνουμε το τοπίο και να το κάνουμε κτήμα μας, κομμάτι της ψυχής μας. Δεν ξέρω ποια ψυχή είναι καλύτερη (αδόκιμος ο όρος), αυτή που αφομοιώνει ένα φουγάρο ή αυτή που αφομοιώνει ένα δάσος από καστανιές, είμαι σίγουρος όμως πως αυτές οι δύο ψυχές θα είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους.