Τρία χρόνια μετά την προσφυγή της χώρας στο Δ.Ν.Τ. και τα εργατικά δικαιώματα έχουν πάει περίπατο μαζί με τους μισθούς μας, η ζωή μας γύρισε σαράντα χρόνια πίσω, η αξιοπρέπεια μας καταρρακώθηκε και πανανθρώπινες αξίες αμφισβητούνται. Ως και η Δημοκρατία αμφισβητείται ως το ιδανικότερο πολίτευμα, γιατί ζήσαμε μια εκχυδαϊσμένη μορφή της όλα αυτά τα χρόνια. Πολύ πριν την χρεωκοπία της χώρας, είχε έρθει η πολιτιστική και κοινωνική της χρεωκοπία. Η κρίση επιτέλους μας την έδειξε, ίσως με τον χειρότερο τρόπο, αλλά μας την έδειξε. Κοιταγόμαστε στον καθρέφτη και δεν μας αρέσει αυτό που βλέπουμε. Και το μόνο που κάνουμε είναι να περιμένουμε να γίνει κάτι, κάποιος άλλος να διεκδικήσει για μας αυτά που χάσαμε. Ψηφίσαμε στις πρόσφατες εκλογές και σύραμε ολόκληρη τη χώρα σε κατάθλιψη. Και μετά αρχίσαμε να κατηγορούμε τους γέρους, τους παππούδες, τους ανθρώπους των οποίων η ζωή τελειώνει, γιατί δεν ήρθε η ανατροπή. Μα αν εμείς οι ίδιοι, η γενιά των ανθρώπων μεταξύ 18-35 δεν αντιδράσει, αν εμείς δεν ξεσηκωθούμε που έχουμε μια ζωή μπροστά μας από ποιον περιμένουμε να ξεσηκωθεί? Απο τους παππούδες? Τίποτα δεν χαρίζεται στη ζωή, ουτε καν η ζωή μας. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε και να το καταλάβουμε καλά. Κάθε μέρα που περνάει είναι άλλη μια χαμένη μέρα, άλλος ένας κόκκος άμμου που φεύγει από την κλεψύδρα της ζωής μας. Χάσαμε τρία ολόκληρα χρόνια μουρμούρας, φαγωμάρας, γκρίνιας, δυστυχίας, αυτοκτονιών και σα να μην έφταναν όλα αυτά φέραμε και τους Ναζιστές στη ζωή μας σάμπως και δεν ήμασταν αρκετά δυστυχισμένοι και έπρεπε να μπει η ψυχολογία μας "στον γύψο". Αυτό το δράμα μπορεί να κορυφωθεί με έναν εμφύλιο, μπορεί και όχι. Στο χέρι μας είναι να βάλουμε ένα φρένο, προλαβαίνουμε όσο είναι καιρός. Αρκεί να πάψουμε να ψάχνουμε για ήρωες που θα βγούνε μπροστά. Εμείς πρέπει να γίνουμε οι Ήρωες της ιστορίας μας. Η ιστορία επέλεξε για τη γενιά μας, την επανάσταση. Αυτό είναι το χρέος μας τώρα πια. Μόνο που δε μας μένει πολύς καιρός ακόμα και η ζωη δυστυχώς είναι μικρή για να είναι θλιβερή.
