ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΟΙ ΟΧΤΡΟΙ....ΚΑΙ ΜΑΣ ΖΗΤΟΥΝ ΤΑ ΡΕΣΤΑ

Παλιότερα οι "οχτροί" έμπαιναν στις πόλεις με τανκς (συγνώμη κύριε λοχία-τεθωρακισμένα ήθελα να πω-το σχόλιο είναι αυστηρά για όσους υπηρέτησαν την στρατιωτική τους θητεία ως μαυροσκούφηδες -αυτοί θα με καταλάβουν). Με τανκς λοιπόν έμπαιναν οι οχτροί, όπως παλιότερα έμπαιναν με άλογα, σπαθιά, δόρια, σφεντόνες και ότι άλλο φαντάστηκε ο άρρωστος νους της ανθρωπότητας διαχρονικά. Τούτο συνέβαινε πάντα για έναν και μόνο λόγο. Ναι σωστά το φανταστήκατε, ο λόγος είναι το χρήμα. Όσοι από εσάς χρειάστηκε να διαβάσετε την απάντηση για να το βρείτε κάντε μας τη χάρη και μην πάτε να ψηφίσετε στις επόμενες εκλογές. Για το χρήμα λοιπόν γίνονταν πάντα οι πόλεμοι και για το χρήμα χύθηκε τόσο αίμα ανθρώπων. Οικονομικά ήταν τα κίνητρα του Α' παγκοσμίου πολέμου, του Β' παγκοσμίου πολέμου ως και του Τρωικού πολέμου. Ακόμα και ο Μέγας Αλέξανδρος, που ονομάστηκε Μέγας επειδή έσφαξε χιλιάδες, δεν κουβαλήθηκε στου διαόλου τ' ανάθεμα (που λέει και μια ψυχή) για χαβαλέ ούτε φυσικά για να εξαπλώσει τον ελληνικό πολιτισμό σαν τραχανά στα βάθη της Ασίας. Για χρυσό πήγε, για λάφυρα, για δούλους, για δόξα ενδεχομένως, πάντως όχι για την ψυχή της μάνας του της Ολυμπιάδας. Ούτε οι Γερμανοί φυσικά αιματοκύλησαν δύο ημισφαίρια γιατί πίστευαν ότι αυτοί ήταν η άρεια φυλή και όλοι οι υπόλοιποι κατώτερα όντα. Έψαχναν στα εδάφη των άλλων λαών αυτά που στερούνταν τα δικά τους. Κι αν όλα αυτά μοιάζουν πολύ μακρινά και ξεχασμένα στη λήθη της ιστορίας, δυστυχώς αυτή η πουτάνα η ιστορία έχει αυτή την εκνευριστική ιδιότητα να επαναλαμβάνεται άλλες φορες ως τραγωδία και άλλες φορές ως φάρσα, όπως είπε κάποτε κι ο Καρλ Μαρξ. Εν έτει 2010 βιώσαμε ένα τέτοιο παράδειγμα, με την χρεοκοπία μας πρωτίστως και την εθνική προδοσία του ίδιου μας του κοινοβουλίου δευτερευόντως. "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν" ο Τρικούπης, "Το χρηματιστήριο είναι ο καθρέφτης της οικονομίας μας" ο Σημίτης, "Επανίδρυση του κράτους" ο Καραμανλής, "Λεφτά υπάρχουν" ο Γιωργάκης την ώρα που υπέγραφε την άνευ όρων παράδοση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας. Αφού λοιπόν έπεσαν οι υπογραφές η χώρα άνοιξε τις πόρτες της στους "οχτρούς" χωρίς να πέσει ούτε μία "τουφεκιά". Βιώνουμε έναν οικονομικό πόλεμο, τις πρώτες μάχες του οποίου έχουμε ήδη χάσει. Βέβαια δεν τις δώσαμε ποτέ, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Είναι θέμα συνείδησης, της δικής μας συνείδησης πρώτα πρώτα. Αν είσαι άνθρωπος ασυνείδητος θα λειτουργείς πάντα στην τύχη. Τυχαία θα ζεις, τυχαία θα ονειρεύεσαι, τυχαία θα ξυπνάς και θα κοιμάσαι. Έτσι τυχαία "ξύπνησαν" και κάποιοι πολίτες αυτής της χώρας και βγήκαν στους δρόμους το καλοκαίρι που πέρασε και το ίδιο τυχαία "κοιμήθηκαν" ξανά. Κατά τύχη όμως δεν κερδίζεται τίποτα, πόσο μάλλον τα δικαιώματα για εργασία, παιδεία, ανθρωπιά και αξιοπρέπεια. Μια αξιοπρέπεια που μας την έχουν στερήσει εδώ και χρόνια, απλά τώρα το καταλάβαμε. Θα το λέω μέχρι να το ακούσει κι ο τελευταίος, οι χώρες δεν είναι εταιρείες και οι λαοί δεν είναι εμπορεύματα. Κι αν ακόμα μπορούσαμε να φερθούμε στις χώρες σαν να είναι εταιρείες, όταν μία χώρα-εταιρεία χρεοκοπεί κάποιος ευθύνεται. Δεν είναι δυνατόν μία χώρα να χρεοκοπεί κατά τύχη. Όποιος δεν το καταλαβαίνει ας σταματήσει να διαβάζει αυτές τις γραμμές κι ας πάει να διαβάσει το μικρό μου πόνυ. Οι άνθρωποι δεν οργανώθηκαν σε κοινωνίες για να περνούν χειρότερα και να πεινάνε, αλλά για να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή. Όταν το μεγαλύτερο ποσοστό του παγκόσμιου χρήματος είναι μαζεμένο στα χέρια 100 ανθρώπων κάτι δεν κάνουμε σωστά. Αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός από εμάς και όλων μας μαζί είναι να βγούμε έξω και να σαρώσουμε τα πάντα, να διεκδικήσουμε το δικαίωμα μας να ζήσουμε ελεύθεροι και αξιοπρεπώς. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να πληρώσουμε τον λογαριασμό μιας πίτας από την οποία δεν έχουμε καν δοκιμάσει. Δηλαδή για να το κάνω πιο λιανά φανταστείτε το εξής: Ας υποθέσουμε ότι είσαστε σε μία ταβέρνα αλλά επειδή δεν έχετε πολλά χρήματα μαζί σας γιατί δεν σας περισσεύουν, έχετε παραγγείλει μία μερίδα χόρτα (βλήτα συγκεκριμένα) και προσπαθείτε να ξεγελάσετε την πείνα σας με τη συνοδία μιας φέτας ψωμί. Την ίδια ώρα, στο διπλανό τραπέζι κάθεται ένας χοντρός τύπος με την παρέα του οι οποίοι δείχνουν όλοι τους καλοζωισμένοι και φραγκάτοι, και αρχίζουν να παραγγέλνουν τα πιο ακριβά πιάτα και τα ακριβότερα κρασιά την ίδια ώρα που εσύ ακριβώς δίπλα, δροσίζεις το λαρύγγι σου με απλό νεράκι της βρύσης. Αφού περιδρομιάσουν λοιπόν κάνουν νόημα στον σερβιτόρο να τους φέρει το λογαριασμό. Εσύ κοιτάς με την άκρη του ματιού σου, με απορία για το που βρήκαν τόσα χρήματα για να φάνε τόσο πολύ και τόσο καλά, τον χοντρό τύπο ο οποίος με την σειρά του κοιταει με απάθεια τον λογαριασμό που του έφερε ο σερβιτόρος. Και τότε συμβαίνει κάτι εντελώς απροσδόκητο. Ο χοντρός γυρίζει προς το μέρος σου, σε κοιτάει ίσια στα μάτια, και σου λέει με ένα σαρκαστικό χαμόγελο. "Εσύ πρέπει να πληρώσεις....ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ".....

Ελπίζω εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές να μην ταυτίστηκες με τον τύπο της ταβέρνας που έτρωγε χόρτα, και να μη νευρίασες. Γιατί αν νευρίασες, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο έχεις βάλει το χέρι στην τσέπη σου και πληρώνεις τον λογαριασμό του χοντρού τυπάκου.